Έμφαση στην εκπαίδευση χωρίς αποκλεισμούς στην Ευρώπη
Στόχοι :
• Εξοικείωση των συμμετεχόντων με τα σημαντικότερα διεθνή έγγραφα σχετικά με τη συνεκπαίδευση και τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία.
• Εξήγηση των ιστορικών αλλαγών στην αντίληψη των ατόμων με αναπηρία και των αλλαγών στο διεθνές δίκαιο.
• Εξοικείωση των συμμετεχόντων με αλλαγές στον ορισμό της αναπηρίας - από το ιατρικό μοντέλο έως το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο.
• Ενθάρρυνση των συμμετεχόντων να σκέφτονται τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την εισαγωγή της συμπεριληπτικής εκπαίδευσης. Επεξήγηση της έννοιας των εύλογων μέσων.
Περίληψη :
Το τμήμα «Το πνεύμα των νόμων στην Ευρώπη και η δεοντολογία της συμπερίληψης» του σεμιναρίου επιμόρφωσης περιέχει πληροφορίες σχετικά με τον κορμό Ο του έργου «Στροφή στο σχολείο της συμπερίληψης στην Ευρώπη», δηλαδή τον ορισμό και τον καθορισμό των ορίων της συμπεριληπτικής εκπαίδευσης.
Το παρουσιαζόμενο μέρος του εκπαιδευτικού σεμιναρίου έχει σχεδιαστεί για να παρέχει στους συμμετέχοντες πληροφορίες σχετικά με την ευρωπαϊκή και διεθνή νομοθεσία.
Είναι χωρισμένο σε τέσσερα μαθήματα τα οποία, εκτός από την παροχή θεωρητικών βάσεων, ενθαρρύνουν τους συμμετέχοντες να σκέπτονται ανεξάρτητα τις συνθήκες που πρέπει να παρέχονται στο σχολείο, έτσι ώστε η συνεκπαίδευση να είναι δυνατή και αποτελεσματική.
Η μεταφορά γνώσης περιλαμβάνει έναν τύπο που στρατεύει ενεργά τους συμμετέχοντες (συμπεριλαμβανομένης της συζήτησης, της ατομικής εργασίας, της ομαδικής εργασίας).
Στο πλαίσιο της επιμόρφωσης, οι συμμετέχοντες παίρνουν μέρος στα ακόλουθα μαθήματα:
Από καθαρά νομική άποψη, ο νόμος μπορεί να οριστεί ως έκφραση του δικαιώματος των ανδρών. Επηρεάζεται έντονα από το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον και την ιστορική κληρονομιά του νομοθέτη.
Αλλά ο νόμος είναι επίσης ένα πλαίσιο δράσης, ένας τρόπος διαμόρφωσης του μέλλοντος για να αλλάξει η κοινωνία. Αυτός ο ορισμός του νόμου, καθώς και η λειτουργία του, ισχύουν ιδιαίτερα για την εξέλιξη της νομοθεσίας που διέπει την ανάληψη της φροντίδας των ατόμων με αναπηρίες από την κοινωνία.
Στην πραγματικότητα, η άποψη της αναπηρίας επηρεάστηκε πάντοτε από το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί. Στην αρχαιότητα η παραμόρφωση σε όλες τις μορφές της γίνεται αντιληπτή ως το σημάδι της οργής των θεών που πλήττει άτομα που έχουν συμπεριφερθεί με τρόπο που είναι ανάξιος της κοινωνίας γύρω τους. Στο Μεσαίωνα η αναπηρία εξακολουθεί να εξομοιώνεται με το λάθος και στην επακόλουθη συνέπειά του, τη θεία τιμωρία. Η πρόοδος της ιατρικής ξεκινάει μια αργή εξέλιξη αυτού του στιγματισμού.
Εντούτοις, μεταξύ του δέκατου έκτου και του δέκατου ένατου αιώνα, τα άτομα με αναπηρία παραγκωνίζονται και περιορίζονται, όταν δεν εκτίθενται σε τσίρκα ή σε πανηγύρια. Επομένως, μόνο στον εικοστό αιώνα, κάτω από την επιρροή των ερευνητών ή των παιδαγωγών που υποστηρίζουν την ανθρωπιστική φιλοσοφία, το βλέμμα προς την αναπηρία θα εξελιχθεί, όπως αποδεικνύεται από την αναπαράσταση που γίνεται μέσα από τα έργα της τέχνης, της λογοτεχνίας ή του κινηματογράφου.
Οι κοινωνίες του 20ού αιώνα προσπαθούν τώρα να δημιουργήσουν συνθήκες για την ισότητα μεταξύ ατόμων με αναπηρίες και άλλων. Η δεοντολογία τίθεται σε ισχύ με τον τρόπο κατανόησης της αναπηρίας. Αυτή η αλλαγή στάσεων οδήγησε σε πληθώρα νομοθεσιών, μερικές φορές στα κράτη, αλλά κυρίως στο διεθνές πλαίσιο, για παράδειγμα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 2006.
